1 ما دوست نداریم دگر هیچ به جز دوست گر دوست نه با دوست بود دشمنِ ما اوست

2 چه دشمن و چه دوست به جز او همه هیچ­اند گر اوست همه اوست و گر دوست همه دوست

3 خاکِ در او چیست مرا ماءِ معین است کنجِ غم او چیست مرا روضه مینوست

4 گر بار دهد یار وگرنه بکشم بار تا بار دهد بارکشی شیوه خوش خوست

5 آن را که خبر نیست زخود هرچه ازو گفت بیهوده درایی­ست اگر چند سخن گوست

6 مشنو که نصیبی ز وجودست عدم را از مغز چه گوید که ندارد خبر از پوست

7 ای باد از آن زلفِ پر از چین که نسیمش در نیفه هرچین حسدِ نافه آهوست

8 زان رایحه هر سوخته را آرزویی هست مارا هم ازو حاصلِ این مرتبه مرجوست

9 بویی به نزاری برسان هین که معیّن دردِ دلِ او را نفسِ پاکِ تو داروست