ماییم که داغ دل ما ناسور از سلیم تهرانی رباعی 14

1 آیینه کجا دیده ست، رخسار چو ماهش را با سرمه چه آمیزش، مژگان سیاهش را

2 گاهی نظری از لطف می کرد به سوی من بخت سیهم رم داد آهوی نگاهش را

1 در قفس رفته چو قمری چمن از یاد مرا بهتر از سرو بود سایه ی صیاد مرا

2 همنشین، ضعف من افزون شود از سیرچمن باخبر باش که ناگه نبرد باد مرا!

1 ما گرفتاریم و غیر از ناله نبود کار ما بیضهٔ بلبل بود هر غنچهٔ گلزار ما

2 دست بر سر می‌زند همچون مگس شکرفروش زهر خود را بس که شیرین کرد در بازار ما