مائیم و دلی پر خون بر خاک از کمال خجندی غزل 246

1 مائیم و دلی پر خون بر خاک سر کویت غمگین بهمه رونی در آرزوی رویت

2 تو سروی و ما چون آب آورده به پایت سر می ماند و ما نشه بز خاک سر کویت

3 راضیم بدشنامی گر باد کئی ورنه تا عمر بود باقی مانیم دعا گویت

4 ما با در جهان گردیم قسمت همه عالم را ایشان و جهان ای جان مائیم و یکی مویت

5 زلف تو دریغ آید ای جان که به باد افتد تدبیر که هم حیف است گر گل شنود بویت

6 گر من دل خود جویم در کوی تو نگذاری پسند جفا چندین بر عاشق دلجویت

7 گویند کمال این ره تا چند همی پوشی تا هست تک و پونی مانیم و نک و پویت