1 ما را دل و دیده در فراقت خونست شوق رخت از حد و صفت بیرونست
2 گویند ز دل به دل بود راه ولی ما مایل و تو ز ما ملولی چونست
1 بی دولت وصال دلم چون جهان خراب ای سرو جان ز ما تو ازین بیش سر متاب
2 از ما نظر دریغ مدار این جهان پناه کس داشت نور دور ز درویش آفتاب
1 ای به روی تو دیده باز مرا چاره ای از وصال ساز مرا
2 بیش از اینم نماند طاقت و صبر بیم دیوانگیست باز مرا
1 ز دل کردی فراموشم تو یارا مگر عادت چنین باشد شما را
2 ز شوق نقطه ی خالت چو پرگار چرا سرگشته می داری تو ما را