1 ما را به روی دوست همه رنج راحت است مرهم ز دست غیر نه مرهم جراحت است

2 حسن جمال و روی نکوخوش بود ولیک آن جاست ذوق عشق که صاحب ملاحت است

3 می در فراق مونس بیدل بود که می سرمایهی سخاوت و اصل سماحت است

4 پس بیش تر خلایق عالم مباحی اند گر رخصت خواص به می از اباحت است

5 بر اهل دل ملامت و تشنیع شرط نیست این جا به جای حسن مروت قباحت است

6 در دامن شکیب کشیدم به صبر پای سیر محققانه نه کار سیاحت است

7 دعوی مکن نزاری و دم درکش و خموش این جا که را محل و مجال فصاحت است

8 صعب است نامرادی و ناکامی و فراق دیدار دوستان سبب استراحت است