گرم چو جامه بگیری شبی از آشفتهٔ شیرازی غزل 610

1 گرم چو جامه بگیری شبی تو در بر خویش چو شمع صبح بپایت فدا کنم سر خویش

2 گرت شکی است در اخلاص عاشق صادق ببین در آینه یعنی برأی انور خویش

3 به کیقباد و جمم افتخارهاست بسی اگر مرا بشماری زخیل چاکر خویش

4 گمان مبر که روی از برابرم هرگز گرم برانی دایم تو از برابر خویش

5 ملامتم نکنی شاید از نظربازی اگر در آینه بینی بماه منظر خویش

6 شبی که خاتم لعلت مرا بدست افتد بملک جم ندهم کلبه محقر خویش

7 بغیر شاهد معنی نگنجدم در دل چه صورتست که من کرده ام مصور خویش

8 بجز بیاد حق آشفته زیستن غلطست بغیر یاد علی ره مده بخاطر خویش