وهو از رضاقلی خان هدایت تذکرهٔ ریاض العارفین 103

وهو شیخ رکن الدین علاء الدوله احمدبن محمد البیابانکی. در عهد شباب جذبه‌ای از جذبات الهیه به او رسید و از ملازمت استعفا گزید، به عبادات و ریاضات مشغول شد. دستِ ارادت به شیخ محمد دهستانی داد و پایِ صحبت به مجلس شیخ عبدالرحمن اسفرائینی نهاد. در مدّتِ شانزده سال صد و چهل اربعین برآورد. از سایر اوقات مختلفه نیز صد و سی اربعین به سر آورد. صاحب مجالس المؤمنین نوشته که در مدت هفتاد و هفت سال عمر دویست و هفتاد اربعین مجاهده نمود. با شیخ کمال الدین عبدالرزاق کاشانی در مسئلهٔ توحید وجودی و شهودی و مطاعن صاحب فتوحات معارضه نمود. مکاتیب ایشان در نفحات مسطور است. وفات شیخ در سنهٔ ۷۳۶ اتفاق افتاده. این رباعیات از آن جناب است: ,

2 این ذوق و سماع ما مجازی نبود وین وجد که می‌کنیم بازی نبود

3 با بی خبران بگو که ای بی خردان بیهوده سخن به این درازی نبود

4 گفتم که ز غصه مشکلی بنویسم وز محنت هجر حاصلی بنویسم

5 کو دل که بدو حال دلی شرح دهم کو دست کزو درد دلی بنویسم

6 این من نه منم اگر منی هست تویی ور در برِ من پیرهنی هست تویی

7 در راه غمت نه تن به من ماند و نه جان ور زانکه مرا جان و تنی هست تویی

8 صد خانه اگر به طاعت آباد کنی زان به نبود که خاطری شاد کنی

9 گر بنده کنی به لطف آزادی را به زانکه هزار بنده آزاد کنی