وهُوَ اوحدالدین عبداللّه بن ضیاءالدین مسعود. بلیان از مضافات کازرون شیراز است و شیخ از قدمایِ عرفایِ آفاق و از فرزندزادگان شیخ ابوعلی دقاق. گویند برهان العارفین شیخ صفی الدین اردبیلی به صحبت آن جناب رسیده و شیخ او را حواله به جناب شیخ زاهد گیلانی کرده. غرض، از افاخم کاملین و اعاظم عارفین و زبدهٔ موحدین و قدوهٔ مجردین زمان خود بوده، مشرب عالی داشته و در سنهٔ ۶۸۳ لوای سفر آخرت افراشته. مرقدش در قریهٔ مذکور است واین اشعار از اوست: ,

2 حقیقت جز خدا دیدن روا نیست که بی شک هرچه بینی جز خدا نیست

3 نمی‌گویم که عالم زوشده زانک چنین نسبت به او کردن روا نیست

4 نه او عالم شده نه عالم او شد همه جز او وزو چیزی جدا نیست

5 اللّه اللّه جز خدا موجود نیست واقفِ این سر بجز معبود نیست

6 عاشقان دوست بسیارند لیک کس چو عبداللّه بن مسعود نیست

7 به کین ما کمربندد کسی کش بخت برگردد چووقت مرگ مارآیدبه گردِ رهگذر گردد

8 ما جمله وجودِ پاکِ پاکیم نه ز آتش و باد و آب و خاکیم

9 تا حق به دو چشم سر نبینم هرگز از پای طلب می‌ننشینم هرگز

10 گویند که حق به چشمِ سر نتوان دید این ایشانند من چنینم هرگز