وهوظهیرالدین عبداللّه بن شرف الدین عمر شفروهی. شفروه از مضافات اصفهان صِیْنَتْعَن الحَدَثانِ است. تحصیل علوم معقول ومنقول نموده و طریق تحقیق فروع و اصول پیموده. محمد عوفی در تذکرهٔ خود تمجید وی کرده. غرض، از افاضل فضلاء دوران و از اماجد عرفای ذی شان عارف معارف لاهوت و سالک مسالک جبروت. متمکن مکان طریقت ومتوطن موطن حقیقت بوده. گاهی خیالِ نظم می‌فرموده. تیمّناً و تبرّکاً چند رباعی از آن جناب تحریر می‌شود: ,

2 ای ذات شریفت بری از چون و چرا رخشنده ز نور قدمت هر دو سرا

3 تا چند چو چشم ای گرامی شب و روز عالم به تو بینیم و نبینیم ترا

4 هر یوسف کوست با خود اندر چاه است هر گرگ که بی خود است بر درگاه است

5 آن کو همه را دیده یکی گمراه است آن کس که یکی را همه دید آگاه است

6 تن ملحد و جان موحد آمد ز دو حد این سوی احد گراید آن سوی لحد

7 کی باشد و کی که آید از یار مدد ملحد به لحد رسد موحد به احد

8 خاک درِ تو چو سرمه در دیده برم وانگه به نظر پردهٔ افلاک درم

9 تو با من و رحم نه که در من نگری من با تو و زهره نی که در تو نگرم

10 ای دل ز دم ستور و دد بیرون شو عاشق شو و از بندِ خرد بیرون شو

11 چون گویندت ز نیک و بد بیرون شو بیرون مشو از خود وز خود بیرون شو