تا هوای شمع رویت در سر از جویای تبریزی غزل 199

1 تا هوای شمع رویت در سر پروانه است زآتش غیرت تنم خاکستر پروانه است

2 می تپد در آتش حسرت نصیبی بی رخت پلک و مژگان گوییا بال و پر و پروانه است

3 دیده ام از بس پرد در شوق شمع عارضی مردم چشمم چو دل در پیکر پروانه است

4 بسکه گرد شمع رویش قدسیان پر می زنند از زمین تا عرش گویی محشر پروانه است

5 سوختن در آتش حسرت دلم را راحت است پرنیان شعله جویا بستر پروانه است