درد بی درمان بعالم دردماست از اسیری لاهیجی غزل 160

1 درد بی درمان بعالم دردماست کانچنان سرو روان از ما جداست

2 محنت ایام و غم های جهان ز اشتیاق او نصیب جان ماست

3 کی علاج درد ما داند طبیب درد و سوز عشق دردم را دواست

4 در هوایش رفت عمر و همچنان جان و دل در آرزوی آن لقاست

5 من فدای آنکه از هستی خویش نیست گشت و در بقای بی فناست

6 حیرت اندر حیرت آمد حال ما هر دمش با ما چو نوعی عشوه هاست

7 واقف حال اسیری آن کسی است کو بدرد عشق دایم مبتلاست