1 تا زلف تو بر دوش و برم سایه فکن شد هر چاک دلم، جادهٔ صحرای ختن شد

2 دیدهٔ بخت سیاهم چو گران خواب شود تیغ مژگان رسای تو سیه تاب شود

3 سر تسلیم، پی سجدهٔ مستانه به خاک می گذارم، اگر ابروی تو محراب شود

4 مرا به خاک چو مژگان اشکبار شود کفن پر آب تر از ابر مایه دار شود