تا مهر تو در سینه صد چاک از قدسی مشهدی رباعی 132

1 بی‌حرز شعله نگذرد از پیش داغ ما پروانه احتراز کند از چراغ ما

2 چون دیده دور شد از تو رنگ نگه پرید تا رنگ می‌رسید شکست ایاغ ما

1 بی‌درد خسته‌ای که به درمان شد آشنا شوریده آن سری که به سامان شد آشنا

2 از فیض شانه یافت دل از زلف هرچه بافت شد مفت خوشه‌چین چو به دهقان شد آشنا

1 لب شود ریش ار برد نام دل افگار ما آستین سوزد اگر چیند نم از رخسار ما

2 سبحه بر کف، توبه بر لب، دل پر از ذوق گناه معصیت را خنده می‌آید ز استغفار ما