تا به کی ای خضر خواهی این از سلیم تهرانی غزل 187

1 تا به کی ای خضر خواهی این چنین غافل نشست کشتی دریا کشان از لای خم در گل نشست

2 می شود نزدیکتر، غم را کنم از خود چو دور گرد اگر برخاست از دامن مرا بر دل نشست

3 خویش را چون موج بی باکانه بر دریا زدیم می توان تا چند همچون گرد بر ساحل نشست؟

4 چون تذروی کآشیان تبدیل سازد، می شود قالب مجنون تهی، لیلی چو در محمل نشست

5 آشنایی از دیار ما نمی آید سلیم بر سر ره می توان تا چند چون منزل نشست؟