تا دست به زلف یار بردیم از کمال خجندی غزل 703

1 اینچنین صورت مطبوع ز جان نتوان ساخت سخن ساخته شیرین تر از این نتوان ساخت

2 آن دو ابروی مقوس دو کمانند بلند که قلم را زنی قند زبان نتوان ساخت

1 ای از تو بانواع مرا چشم رعایت آری نظری کن به من از عین عنایت

2 یکبار به تصریح مرا بنده خود خوان زیرا که همه کس نکند فهم کنایت

1 خطت سبز و لبت مشک و گلاب است دهانت ذره رویت آفتاب است

2 تو گنج حسن و بس خانه دل که از شوق چنین گنجی خراب است