تا عقل کل حیران شود برقع از همام تبریزی غزل 166

1 دوستی دامنت آسان نتوان داد ز دست جان شیرین منی جان نتوان داد ز دست

2 نفسی گر نشکیبم ز لبت معذورم تشنه‌ام چشمهٔ حیوان نتوان داد ز دست

1 منتظر باشند شب‌ها عاشقان ناکرده خواب تا برآید بامداد از شرق کویت آفتاب

2 آفتابی می‌کند از مشرق رویت طلوع کز شعاع آن نیارد چشمهٔ خورشید تاب

1 ما به دست یار دادیم اختیار خویش را حاصلی زین به ندانستیم کار خویش را

2 بر امید آن که روزی کار ما گیرد قرار سال‌ها کردیم ضایع روزگار خویش را