تا عقل کل حیران شود برقع ز رخ یک سو فکن از همام تبریزی غزل 166

1 مکن ای دوست ملامت من سودایی را که تو روزی نکشیدی غم تنهایی را

2 صبرم از دوست مفرمای که هرگز با هم اتفاقی نبود عشق و شکیبایی را

1 سال‌ها باید که چون تو ماهی از دوران برآید یا چو بالای تو سروی خوش زسروستان برآید

2 در میان کفر زلفت نور ایمان می‌نماید پیش زلف کافر تو مؤمن از ایمان برآید

1 نفس کافر کیش را عشق تو در ایمان کشید دیو را حکم سلیمان باز در فرمان کشید

2 در میان ظلمت آب زندگانی جست خضر نور توفیقش به سوی چشمهٔ حیوان کشید