تا که خورشید جمالت بجهان از اسیری لاهیجی غزل 159

1 تا که خورشید جمالت بجهان تابان گشت از شعاعش همه ذرات مه تابان گشت

2 دل که در کوی غم عشق تو منزل سازد بیقین خانه عیش و طربش ویران گشت

3 بار دیگر سرو سامان بجهان باز نیافت جان که در عشق تو سرگشته و بی سامان گشت

4 جان بیمار ز دردت بدوائی نرسید گرچه عمری بجهان در پی این درمان گشت

5 پرتو نور تجلی تو بر دل چو بتافت جان و دل بین که ازآن دم بچه رو حیران گشت

6 از خیال خرد و صبر و سکون بیزارست جان که او عاشق و شیدای رخ جانان گشت

7 در همه شهر شود شهره بناموس و بنام هرکه در کوی ملامت پی این رندان گشت

8 گو مجو زاهد ماشیوه تقوی ز کسی کو برندی و بمستی بجهان دستان گشت

9 نامرادی و غم عشق و ریاضات و سلوک بر اسیری بهوای تو همه آسان گشت