تا شد سپر بلایش دل درویش از اسیری لاهیجی غزل 290

1 تا شد سپر بلایش دل درویش هر لحظه رسد زخم دگر برجگر ریش

2 پیوسته بشمشیر جفا یار ستمکار بی رحم زند بردل بیچاره من ریش

3 گویی که رسد بر دل و جان مرهم تازه هر تیر که بر سینه من آید از آن کیش

4 با ما مگرش مهر و وفا هست ز یادت چون جور و جفایش بمن آید ز همه بیش

5 بنگر که چه سانست نکو خواهی نادان از عقل دهد توبه مرا عقل بداندیش

6 زین بادیه هرگز نبرد راه بمنزل هر کس که نهد پای درین ره بسر خویش

7 خواهی که اسیری بودت بار بوصلش از خود گذر و مرد صفت نه قدمی پیش