تا بر آمد صبح پیری پایم از رفتار ماند از رهی معیری ابیات پراکنده 197

1 رهی به گونه چون لاله برگ غره مباش که روزگارش چون شنبلید گرداند

2 گرت به فر جوانی امیدواری‌هاست جهان پیر ترا ناامید گرداند

1 چو گل ز دست تو جیب دریده‌ای دارم چو لاله دامن در خون کشیده‌ای دارم

2 به حفظ جان بلا دیده سعی من بی‌جاست که پاس خرمن آفت رسیده‌ای دارم

1 خویشتن‌داری و خموشی را هوشمندان حصار جان دانند

2 گر زیان بینی از بیان بینی ور زبون گردی از زبان دانند