تا آتش سودای تو در جان از اسیری لاهیجی غزل 238

1 تا آتش سودای تو در جان من افتاد سیلاب غمت داد چو خاکم همه برباد

2 فریاد که هر دم بجفایی کشدم یار وین طرفه که گوید که مکن ناله و فریاد

3 دارم ز غم و شادی کونین فراغت تا گشت برویت دل غم دیده من شاد

4 داد از غم عشقت که بعشاق بلاکش بی جرم نماید همه دم این همه بیداد

5 چشم توز بس خون که ز خلقان جهان ریخت جلاد صفت گشت بمردم کشی استاد

6 زاهد چو گرفتار بهستی خود آمد با عاشق جانباز نماید همه واداد

7 مردانه قدم هرکه نهد در ره عشقش باید چو اسیری ز همه قید شد آزاد