تا قیامت می‌دهد گرمی به دنیا از رهی معیری غزل 17

1 تا قیامت می‌دهد گرمی به دنیا آتشم آفتاب روشنم نسبت مکن با آتشم

2 شعله خیزد از دل بحر خروشان جای موج گر بگیرد یک نفس در هفت دریا آتشم

3 چیست عالم آتشی با آب و خاک آمیخته من نه از خاکم نه از آبم که تنها آتشم

4 شمع لرزان وجودم را شبی آرام نیست روزها افسرده‌ام چون آب و شب‌ها آتشم

5 اشک جان‌سوزم اثرها چون شرر باشد مرا قطره آبم به چشم خلق اما آتشم

6 در رگ و در ریشه من این همه گرمی ز چیست؟ شور عشقم یا شراب کهنه‌ام یا آتشم؟

7 از حریم خواجه شیراز می‌آیم رهی پای تا سرمستی و شورم سراپا آتشم