1 تا به کی آن آهوی وحشی نگردد رام ما ز انتظار او غبار آورد چشم دام ما

2 عمر رفت و روزگار هجر او آخر نشد انتظار صبح محشر می کشد این شام ما

3 در محبت بیش ازین خواری نمی باشد که دل می کند پهلو تهی همچون نگین از نام ما

4 جسم زار ما ز بس بالید از غم های او شد لباس زندگانی تنگ بر اندام ما

5 آسمان از سبحه ی پروین، دمی صد بار بیش استخاره می کند تا می دهد یک کام ما

6 داد ما لب تشنگان را جرعه ای کی می دهد چون حباب از آب دریا پر نگردد جام ما

7 عشق او مشهور عالم کرد ما را چون سلیم شد بلند از گفتگوی قامت او نام ما