تا خرقه و سجاده ام از امیرعلیشیر نوایی غزل 184

1 تا خرقه و سجاده ام افتد در می چند خواهم طرف میکده رفتن قدمی چند

2 درکش قدحی چند و فلک را عدم انگار در خاطرت از دور چو بینی المی چند

3 در گلشن دوران همه در دور قدح کن چون نرگس آزاده چویابی درمی چند

4 پروانه و بلبل به کجایند که گویم از فرقت آن شمع گلندام غمی چند

5 همدم به جز از باده مسازید حریفان از عمر گرانمایه چو باقیست دمی چند

6 حال دل عشاق جگر خوار چه پرسی؟ در میکده با عشق و جنون متهمی چند

7 ای پیر مغان فانی مفلس چو برت شد دیدی کمی ای چند و نمودی کرمی چند