تا عمر مرا فلک به غم پیموده از عرفی شیرازی رباعی 31

1 هزار حسن عبادت نه زشتی عمل است متاع من دل مجذوب و مستی ازل است

2 یکی است نقد حکیمان و حسن نادانان هر آن چه در کتب حکمت است در مثل است

1 نوش دارو نشأ ی علت نهد در جان ما در خمار معجز افتد عیسی از درمان ما

2 آبروی شمع را بیهوده نتوان ریختن صد شب یلداست در هر گوشه ی زندان ما

1 گر شوم صد سال محروم از نگاه روی دوست دیده نگشایم مگر وقتی که آیم سوی دوست

2 تا قیامت هر سر مویم جدا در خون تپد گر به آرامم نباشد رخصت از سرکوی دوست