تا لعل تو باده داده یاران از فروغی بسطامی غزل 27

1 تا لعل تو باده داده یاران را بس توبه شکسته توبه کاران را

2 خواهی نرسی به ناامیدی‌ها نومید مکن امیدواران را

3 سر پنجهٔ عشقت از سر کینه بر خاک نشانده تاج داران را

4 رحمانی خویش را چه خواهی کرد رحم ار نکنی گناه‌کاران را

5 تنها نه مرا به یک نظر کشتی کشتی به نگاه صد هزاران را

6 تا بر لب جام می‌نهادی لب می نشاه فزود می‌گساران را

7 بنمای چو ماه نوخم ابرو بگشای دهان روزه داران را

8 جمعیت طرهٔ پریشانت برده‌ست قرار بی‌قراران را

9 نسرین رخ و بنفشه خطت بی رنگ نموده نوبهاران را

10 آه دل و اشک دیده‌ام دارد خاصیت برق و فیض باران را

11 یک عمر فروغی از غمت جان داد تا یافت مقام جان‌سپاران را