تا در نرسد وعدهٔ از ابوسعید ابوالخیر رباعی 127

1 خلقان تو ای جلال گوناگونند گاهی چو الف راست گهی چون نونند

2 در حضرت اجلال چنان مجنونند کز خاطر و فهم آدمی بیرونند

1 می‌گفتم یار و می‌ندانستم کیست می‌گفتم عشق و می‌ندانستم چیست

2 گر یار اینست چون توان بی او بود ور عشق اینست چون توان بی او زیست

1 در کعبه اگر دل سوی غیرست ترا طاعت همه فسق و کعبه دیرست ترا

2 ور دل به خدا و ساکن میکده‌ای می نوش که عاقبت بخیرست ترا

1 تا مدرسه و مناره ویران نشود این کار قلندری به سامان نشود

2 تا ایمان کفر و کفر ایمان نشود یک بنده حقیقة مسلمان نشود

1 خداوندا بگردانی بلا را ز آفتها نگه داری تو ما را

1 ای دلبر ما مباش بی دل بر ما یک دلبر ما به که دو صد دل بر ما

2 نه دل بر ما نه دلبر اندر بر ما یا دل بر ما فرست یا دلبر ما