تا مرا بود بر ولایت از مسعود سعد سلمان قصیده 37

1 تا مرا بود بر ولایت دست بودم ایزد پرست و شاه پرست

2 امر شه را و حکم الله را نبدادم به هیچ وقت از دست

3 دل به غزو و به شغل داشتمی دشمنان را از آن همی دل خست

4 چون به کفار می نهادم روی بس کس از تیغ من همی به نرست

5 به یکی حمله من افتادی خیل دشمن ز ششهزار نشست

6 مگر از زخم تیغ من آهن حلقه گشت و ز زخم تیغ بجست

7 آمد اکنون دو پای من بگرفت خویشتن در حمایتم پیوست

8 من کنون از برای راحت او به گه خفتن و بخاست و نشست

9 دست در دست برده چون مصروع پای در پای می کشم چون مست

10 بس که گویند از حمایت اگر بکشی دست و رسم آن آئین هست

11 جز به فرمان شهریار جهان باز کی دارم از حمایت دست

12 تا نگوید کسی که از سر جهل بنده مسعود امان خود بشکست