1 تا من زبان چو بلبل خوشگو گشوده ام گلزار فضل را بصد الحان ستوده ام

2 در کسب هر هنر که ز مردی و مردمیست کوشیده ام چو منقلب آن شنوده ام

3 هر نیمشب بآه دل سوزناک خویش زنگ هوا ز آینه دل زدوده ام

4 از بهر رنگ و بوی چو زلف سمنبران آشفته روزگار و پریشان نبوده ام

5 وقت جدال در خم چوکان آسمان گوی هنر ز جمله اقران ربوده ام

6 در باغ فضل ز آتش طبع چو آب خویش همچون خلیل سنبل و ریحان نموده ام

7 داند خرد که پایه تخت سخنوری بر اوج تاج تارک کیوان بسوده ام

8 داماد نو عروس سخن بوده ام و لیک رخسار او بناخن حرمان شخوده ام

9 ابن یمین مکار بجز تخم نیک از آنک من آنچه کشته ام بر از آنسان دروده ام