تا شدم صید تو آسوده ز هر از فروغی بسطامی غزل 326

1 تا شدم صید تو آسوده ز هر صیادم وای بر من گر ازین قید کنی آزادم

2 نازها کردی و از عجز کشیدم نازت عجزها کردم و از عجب ندادی دادم

3 چون مرا می‌کشی از کشتنم انکار مکن که من از بهر همین کار ز مادر زادم

4 تو قوی پنجه شکارافکن و من صید ضعیف ترسم از ضعف به گوشت نرسد فریادم

5 آب چشمم مگر از خاک درت چاره شود ورنه این سیل پیاپی بکند بنیادم

6 گاهی از جلوهٔ لیلی‌روشی مجنونم گاهی از خندهٔ شیرین منشی فرهادم

7 جاودان نیست فروغی غم و شادی جهان شکر زان گویم اگر شاد و گر ناشادم