تا مرا شد با تو ای گل پیرهن از جویای تبریزی غزل 1035

1 تا مرا شد با تو ای گل پیرهن دلبستگی هست همچون غنچه ام با خویشتن دلبستگی

2 سر نزد یک غنچه هم از نونهال من هنوز برنتابد سرو آن نازک بدن دلبستگی

3 هر زمینی کاید از وی بوی جانان خلد ماست نیست همچون غنچه ما را با چمن دلبستگی

4 من چرا واله نباشم پیش تنگ شیرین او که خود چون غنچه دارد با دهن دلبستگی

5 غنچهٔ گل نافه را ماند به یاد زلف او کرده است از بسکه با مشک ختن دلبستگی

6 چشم او مستغنی از زلف است در دل بردنم عاشقان را نیست محتاج رسن دلبستگی

7 نکته ای جویا ز لعل او در گوشم نشد غنچهٔ او راست گویا با سخن دلبستگی