تا بنده شدم، چو مهر تابنده شدم از سعیدا رباعی 101

1 هر گوهر سخن که به ساحل رسیده است از چشمه سار آبلهٔ دل رسیده است

2 آن کاو به یاد کوی تو از خود بریده است ناکرده قطع راه، به منزل رسیده است

1 تنها نه خال عارض آن ماه، دیدنی است این دانه را به چشم از آن روی، چیدنی است

2 اندیشه مند کام مکن عقل خویش را ز این شیر خام طفل خرد را بریدنی است

1 بیرون ز سینه طرح مینداز داغ را چشمی بد است رخنهٔ دیوار باغ را

2 در موسمی که لاله قدح پر ز خون کند حیف است بی شراب گذاری ایاغ را