تا بنده شدم، چو مهر تابنده شدم از سعیدا رباعی 101

1 حرف آن لب شنفتنم هوس است سخن از باده گفتنم هوس است

2 سر او را که اظهر است از شمس باز در دل نهفتنم هوس است

1 مکن سؤال ز هر بی وفا وفای مرا که غیر وقت چه داند کسی صفای مرا

2 چه نسبت است دلم را به جسم زار و نزار که استخوان نکند صید خود همای مرا

1 در پی آن زلف ای دل چون تو بس افتاده است این عنان بگسسته کی در دست کس افتاده است؟

2 کی تمنا می برآید از دهان تنگ او؟ آرزو مرغی است در دام هوس افتاده است