تا قامتش به سیر چمن شد از جویای تبریزی غزل 524

1 تا قامتش به سیر چمن شد ز جا بلند از برگ نخل را شده دست دعا بلند

2 ای چرخ کامرانی جاوید از آن تست از بس فتاده ایم نشد آه ما بلند

3 یابد اگر زپاس نفس رتبه ای دلت خوشتر بود از آنکه شوی بر هوا بلند

4 از ترک مدعاست که گردد دعا قبول دست دعا مکن ز پی مدعا بلند

5 حق نمک مجو ز سیاهان که کرده است ابروی تو به روی تیغ جفا بلند

6 جویا به خلوتی که لبم داد ناله داد می گردد از شکستن دلها صدا بلند