تا دهان او لبالب شد ز نوش از فروغی بسطامی غزل 292

1 تا دهان او لبالب شد ز نوش غنچه را در پوست خون آمد به جوش

2 بزم او بهتر ز گلگشت بهشت نام او خوش تر ز الهام سروش

3 با غمش تا طاقتی داری بساز در پی‌اش تا ممکنت باشد بکوش

4 صید قید او نمی‌یابد خلاص مست جام او نمی‌آید به هوش

5 با چنان صورت چسان بندم نظر با چنین آتش چسان مانم خموش

6 می‌خرم خار جفایش را به جان می‌کشم بار گرانش را به دوش

7 ما و گل‌زاری که از نیرنگ عشق گل بود خاموش و بلبل در خروش

8 تا پیامش بشنوی از هر لبی پنبهٔ غفلت برون آور ز گوش

9 رهزن آدم شد آن خال سیاه آه از این گندم‌نمای جوفروش

10 دوش در خوابش فروغی دیده‌ایم تا قیامت سرخوشیم از خواب دوش