تا خیل غمش در دل ناشاد از فروغی بسطامی غزل 207

1 تا خیل غمش در دل ناشاد من آمد هر جا که دلی بود به امداد من آمد

2 سودای سر زلف کمندافکن ساقی سیلی است که در کندن بنیاد من آمد

3 هر سیل که برخاست ز کهسار محبت اول به در خانهٔ آباد من آمد

4 هر جا که بیان کرد کسی قصهٔ یوسف حال دل گم گشته خود یاد من آمد

5 هر شب که فلک زان مه بی مهر سخن گفت یک شهر به فریاد ز فریاد من آمد

6 زلفش به عدم گر کشدم هیچ غمی نیست کاین سلسله سرمایهٔ ایجاد من آمد

7 از چنگل شاهین اجل باک ندارد هر صید که در پنجهٔ صیاد من آمد

8 پیداست که از آب بقا خضر ندیده‌ست آن فیض که از خنجر جلاد من آمد

9 فریاد که داد از ستمش می‌نتوان زد بیدادگری کز پی بیداد من آمد

10 یک آدم عاقل نتوان یافت فروغی شهری که در آن شوخ پری زاد من آمد