تا سر نرفته بر سر مهر و از فروغی بسطامی غزل 436

1 تا سر نرفته بر سر مهر و وفای تو حلق من است و حلقهٔ زلف دوتای تو

2 گر من میان اهل محبت نبودمی کس را نبود طاقت جور و جفای تو

3 دامن کشان گذر ننمودی به خاک من تا جان نازنین ننمودم فدای تو

4 گر سایه به سرم فکند شاه باز بخت دوری نمی‌کند سرم از خاک پای تو

5 دانی که در شریعت ما کیست کشتنی بیگانه‌ای که هیچ نگشت آشنای تو

6 تو خود چه گلشنی که هوای خوش بهشت بیرون نمی‌برد ز سر ما هوای تو

7 زاهد به یاد کوثر و صوفی به فکر می ما و تصور لب مستی فزای تو

8 آگاهیش ز راحت عشاق خسته نیست هر کاو نشد نشانهٔ تیر بلای تو

9 برگشته بخت آن که به خونش نیفکند مژگان چشم ساحر مردم ربای تو

10 یارب چه مظهری که فروغی ز هر طرف بگشاده چشم جان به امید لقای تو