تا فضل خدا بر صفت ذات از عمادالدین نسیمی غزل 106

1 تا فضل خدا بر صفت ذات برآمد مطلوب میسر شد و حاجات برآمد

2 بی کیف و کم آن کس که چو ما نطق خدا شد چون عیسی مریم به سماوات برآمد

3 از مصحف روی تو به فال من درویش گه نون و گهی سوره صافات برآمد

4 ابلیس چو پیچید سر از سجده رویت مردود خدا گشت و ز جنات برآمد

5 صوفی که ندید از رخ تو معنی دل را محروم ز الا شد و از لات برآمد

6 تا مصحف رخسار ترا دید وجودی از دایره گلشن لمعات برآمد

7 تا خواند نسیمی ز رخت آیت رحمت ایمن ز بلا گشت و ز آفات برآمد