تا چند دیر و کعبه، مخوان این از سلیم تهرانی غزل 7

1 تا چند دیر و کعبه، مخوان این فسانه را همچون کمان حلقه، یکی کن دو خانه را

2 معشوق، پاسبانی ما عاشقان کند بلبل ز غنچه قفل زند آشیانه را

3 در سینه هرچه بود، سپردم به دست عشق آری همین علاج بود دزد خانه را

4 سرسبزی از جهان چه تمنا کنی که هست دندان مور ریشه درین خاک دانه را

5 دست تهی دلالت دیوانگی کند دست تهی دلالت دیوانگی کند

6 ما را چه جای شکوه، که شب پاسبان سلیم زنجیر می کند در زنجیرخانه را