بی سبب کی دامنم از گریه از سلیم تهرانی غزل 138

1 بی سبب کی دامنم از گریه چون دریا پر است دل مرا چون کاسه ی دریوزه از صد جا پر است

2 در دلم خوناب حسرت هست اگر در دیده نیست گر تهی گردیده از می ساغرم، مینا پر است

3 چون حریفان نیستم گلچین گلزار کسی از گل خود دامنم چون جامه ی دیبا پر است

4 رشک دارد بر بساط مستی ما آسمان شیشه های او سراسر خالی و از ما پر است

5 بخیه نتوان زد، گر از دشمن به من زخمی رسد جای سوزن نیست، از مهرم ز بس اعضا پر است

6 در ره افتادگی کی می روم از جا سلیم ورنه از بانگ درای کاروان صحرا پر است