مگر زمانه اسیر کمند آه من از عرفی شیرازی غزل 90

1 مگر زمانه اسیر کمند آه من است که باز بالش امید تکیه گاه من است

2 ز دیدن هوس، پاک بین شود چون عشق دمی که حسن تو آلوده ی نگاه من است

3 صحیفه ای که نگردد به آب رحمت پاک گمان برم که سیه نامه ی گناه من است

4 دو عالم از اثر شعله ی جمالت سوخت به جر شعاع محبت که در پناه من است