مگر صبا ز سر کوی یار از جهان ملک خاتون غزل 698

1 مگر صبا ز سر کوی یار می آید که بوی سنبل گیسوی یار می آید

2 مرا هوای جنون تازه می شود هردم که یاد سلسله ی موی یار می آید

3 معطّرست دماغ دلم به باد سحر از آن سبب که ازو بوی یار می آید

4 روا بود که نویسم ز خون دیده و دل جواب نامه که از سوی یار می آید

5 مرا ز شیوه ی بادام و شکل پسته و گل خیال چشم و لب و روی یار می آید

6 به ماه عید نظر گر کنم حرامم باد مرا چو یاد ز ابروی یار می آید

7 شکایت از غم و جور و جفای دهرم نیست مرا جفا همه از خوی یار می آید

8 دلم به تیغ جفایش بخست جان و جهان خوش است از آنکه ز بازوی یار می آید