مگر بگذشت دل آزرده ای از جویای تبریزی غزل 111

1 چنین در خاک اگر باشد تپش جسم نزارم را زند بر شیشهٔ چرخ برین سنگ مزارم را

2 نه تنها درد حرمان تو روزم را سیه دارد چو داغ لاله در خون می‌کشد شب‌های تارم را

1 می کنند احباب بی معنی مکدر سینه را عکس طوطی سبزهٔ زنگار بس آیینه را

2 دیدنت از غم بپردازد دل بی کینه را روی خندانت کند صیقل گری آیینه را

1 بهر روزی دلم غمین نیست گو کمتر باش بیش ازین نیست

2 کو پادشهی که در پی نام دستش ته سنگ از نگین نیست