دو چشمت چون به چشمانم نگه کرد از فایز بیتی‌ 129

1 به قامت مظهر سرو رسایی به طلعت دلفریب و جانفزایی

2 تو با این قامت و حسن خداداد هزار افسوس ای مه، بی‌وفایی

1 برفت آن یار و از ما مهر برداشت خیالش هم مرا آسوده نگذاشت

2 به فایز آنچه کرده آن جفا جو نه باور کرد دل نه عقل پنداشت

1 دلم را تیر مژگانت شکار است نه مجبوریست دل خود خواستار است

2 مکش از سینه فایز خدنگت که این ز آن دست و بازو یادگار است