بکوی صید بندان دوش چون از عرفی شیرازی مثنوی 100

1 بکوی صید بندان دوش چون فریاد میکردم بیک صوت حزین صد عندلیب آزاد میکردم

2 چنان دوش از غمت مشتاق بودم بر هلاک خود که تا صبح آرزوی تیشه فرهاد میکردم

3 نه تأثیر نفس بی عمر جاویدان نمیدانم بامیدی چه پیشت در دل بنیاد میکردم

4 گشایم دام بر گنجشک و شادم یاد آن همت که گر سیمرغ می آمد بدام آزاد میکردم

5 چنان آماده عشقم که عشق ار ممتنع بودی بذوق جلوه حسن منش آزاد میکردم

6 مگو عرفی دل یاران پریشان داشتن تا کی اگر می آمد از دستم دل خود شاد میکردم