1 سر خط تعلیم شد، شیوه استاد را کلک کهن مشق من، تیشهٔ فرهاد را

2 هر سر موی من است، اینکه به میدان عشق سینه به نشتر دهد، دشنه فولاد را

3 بر رخ گلرنگ تو، منت پیمانه نیست غازه چه حاجت بود، حسن خداداد را؟

4 در چمن دلبری رشک بر و دوش تو داده به آشفتگی، طرهٔ شمشاد را

5 ناله به خونم تپید، دیده به حالم گریست تا تو گشادی کمین، غمزهٔ صیاد را

6 حسن تو حیرت فزا، ناز تو پیمان گسل از چه تسلی کنم، خاطر ناشاد را

7 داد دهی بر طرف، رخصت فریاد نه آه چه سازد کسی این همه بیداد را؟!

8 کرد مسخر تو را، دقت افکار من رشته چه سان زد گره، بال پریزاد را؟

9 باز به آن کو رسد، مشت غبارم حزین هست به هم الفتی، خاک من و باد را