امشب که از فروغ رخش، لاله از حزین لاهیجی غزل 437

1 امشب که از فروغ رخش، لاله داغ بود شبنم، سپند مجمر گلهای باغ بود

2 از بس نگاه از آن گل رو آب و تاب داشت اشکی که ریختم گهر شبچراغ بود

3 رفت الفت وطن به خرابات از دلم ساقی غریب پرور و می در ایاغ بود

4 شد خون گرم مرهم کافور زخم ما در شور عشق پنبه نمکدان داغ بود

5 هرجا که بوی یوسفی از پیرهن دمید چشم سفید گشتهٔ من در سراغ بود

6 مستی نگر، که ذوق صفیرم ز دل نرفت در گلشنی که بلبل خوش نغمه زاغ بود

7 نگذاشت جوش ناله غبار غمی به دل از فیض نغمه، مطرب ما تر دماغ بود

8 صیّاد عشق را سر دام و قفس کجاست؟ پروانه پرشکستهٔ پای چراغ بود

9 چون غنچه سر به جیب چو بردم به بوی تو از جوش رنگ، دیده به گلگشت باغ بود

10 در بیضه عندلیب شود خوش نوا حزین طفلان عشق را ز دبستان فراغ بود