تا داد بکدخدای از ابن یمین فریومدی رباعی 607

1 گوهر افشان کن ز جان ایدل که میدانی چه جاست مهبط نور الهی روضه پاک رضاست

2 در دریای فتوت گوهر کان کرم آنک شرح جود آباء کرامش هل اتاست

1 آن پریچهره که صد عاشق زارش باشد همچو من بسته بهر موی هزارش باشد

2 آتشی در دل من قهر تو افروخت چنانک شعله صاعقه برقی ز شرارش باشد

1 شاد باش ای دل که بختت پیشوایی می‌کند سوی نویین جهانت رهنمایی می‌کند

2 خسرو خسرو نشان تالش که از بهر خدای اهل دانش را به مردی کدخدایی می‌کند