تا داد بکدخدای از ابن یمین فریومدی رباعی 607

1 آن بت که بقد سرو روانش گفتیم وز غایت نازکی روانش گفتیم

2 سفتیم بالماس تفکر لعلش در حال که سفته شد دهانش گفتیم

1 ای سایه خدای توئی همچو آفتاب با خاص و عام بر سر اظهار تربیت

2 گرد بسیط خاک فلک دورها بگشت قادر نیافت کس چو تو برکار تربیت

1 گاه آن آمد که عالم جمله باغستان شود صحن بستان از خوشی چون روضه رضوان شود

2 نرگس رعنا زمستی سر نهد بر پای سرو غنچه را لب از خواص زعفران خندان شود