تا جهانست و تا جهان از جهان ملک خاتون غزل 541

1 تا جهانست و تا جهان باشد مهر رویش میان جان باشد

2 در خیال رخ تو ای دیده خونم از دیدگان روان باشد

3 جان دهم در وفات مردانه تا مر طاقت و توان باشد

4 مدح رویت کنم چو بلبل مست تا مرا در دهان زبان باشد

5 در سر کوی تو وطن سازم زانکه بلبل به گلستان باشد

6 برنگردم ز کوی تو به جفا کاین طریق آنِ رهروان باشد

7 نسبت قد تو به سرو کنند سرو در باغ کی روان باشد

8 گفتم از باغ او گلی بچنم ترسم ای دل ز باغبان باشد

9 از من ای عقل این سخن بشنو حسن خوبان همه در آن باشد