1 به ملازمان سلطان خبری دهم ز رازی که جهان توان گرفتن بنوای دلگدازی

2 به متاع خود چه نازی که بشهر دردمندان دل غزنوی نیرزد به تبسم ایازی

3 همه ناز بی نیازی همه ساز بینوائی دل شاه لرزه گیرد ز گدای بی نیازی

4 ز مقام من چه پرسی به طلسم دل اسیرم نه نشیب من نشیبی نه فراز من فرازی

5 ره عاقلی رها کن که به او توان رسیدن به دل نیازمندی به نگاه پاکبازی

6 به ره تو ناتمامم ز تغافل تو خامم من و جان نیم سوزی تو و چشم نیم بازی

7 ره دیر تختهٔ گل ز جبین سجده ریزم که نیاز من نگنجد به دو رکعت نمازی

8 ز ستیز آشنایان چه نیاز و ناز خیزد دلکی بهانه سوزی نگهی بهانه سازی