به جفتِ چشمِ سیاه از حکیم نزاری قهستانی غزل 359

1 به جفتِ چشمِ سیاه و به ابروی طاقت که در فراق تو ام نیست بیش از این طاقت

2 هلاک می شوم آخر بیا و دستم گیر که پاد زهر دل است آن لب چو تریاقت

3 مگر هم ایلچیِ آه صبح گاهیِ من بر تو آید و باز آورد ز ییلاقت

4 به زندگانی خویش از تو راحتی نبود مرا اگر بنمیرد رقیب ایقاقت

5 پری وشا تو چه ترکی که کم فرشته بود به شکل و شیوه و خوی و سرشت و اخلاقت

6 مگر در آینه بینی وگرنه ممکن نیست به نیکویی که نظیری بود در آفاقت

7 به باغ سرو در آرد به پای بوس تو سر اگر ز موزه به عمدا برون کنی ساقت

8 کلاه بر نه و زلفت به دوش باز انداز نهان مکن که دریغ است زیر قلپاقت

9 خوشا که حلقه بجنبانم و تو گویی کیست نزاری آه بر‌آرد که من زِ عشّاقت

10 به زینهار که با حسنِ طلعتی که توراست به چشمِ پاک نظر کی کنند عشّاقت

11 به دفع چشم بد از روی بر مگیر نقاب که بس عجایب و خوب آفرید خلّاقت

12 اگر چه سرمه شود استخوانم اندر خاک بود روان نزاری هنو‌ز مشتاقت