1 این سعادت بین که باز اندر زمان آمد پدید وین کرامت بین که ناگه در جهان آمد پدید

2 شد فروزان از سپهر سروری ماه دگر وین جهان پیر را بخت جوان آمد پدید

1 صبا بهر شکن از زلف او که تاب دهد شکست عنبر سارا و مشک ناب دهد

2 نگار من چو بعزم صبوح برخیزد زمانه چهره بمهر سپهر تاب دهد

1 اگر تو جلوه دهی قامت چو طوبی را ز خلد باز ندانند دار دنیی را

2 گهی که سلسله زلف را بجنبانی جنون شود متمنی عقول اولی را